وقتی از plug&play صحبت مي‌شود، معمولاً به ياد پيغام‌هايي مي‌افتيم كه ويندوز هنگام نصب يك سخت‌افزار مثلاًكارت صدا، مودم و... روي صفحه مونيتور نشان می‌دهد؛ البته خيلي هم بی‌ربط نيست چون Plug&Play به پشتيباني سيستم‌عامل وابسته است. بيشتر سيستم عامل‌هاي جديد با مكانيزم Plug&Play سازگاری دارند يعنی آنها می‌توانند در سخت‌افزاررايانه جستجو كرده، آنها را شناسايی و در صورت نياز به صورت خودكار نصب كنند. P&P در ويندوز، از ويندوز 95 به بعدمطرح شد. به همين علت است كه امروزه وقتي شما يك وسيله جديد براي رايانه‌تان مي‌خريد، راحت و بي‌دردسر، ويندوز آن را شناسايی و درايور را نصب مي‌كند؛ در صورتي كه اين كار در DOS يا Win3.1 به اين راحتي‌ها نبود. Plug& Play هم به‌پشتيبانی نرم‌افزاری و هم سخت‌افزاری نيازمند است. در واقع يك سری خصوصيات سخت‌افزاری لازم است تا نرم‌افزاربتواند بدرستی آن را شناسايی كند. يكی از اين خصوصيات به نوع باس سيستم مربوط است باس بايد توانايي تشخيص‌تغييرات در پيكربندی خودش را داشته باشد (يك وسيله اضافه شده يا تغييري رخ داده؟) مثلاً باس‌های MCA يا ISA درگذشته P&P را پشتيباني نمي‌كردند؛ اما باس‌های PCI امروزي اين توانايي را دارند. علاوه بر اين سخت‌افزار، بايد به يك‌سری كد كه به IDcode معروف است مجهز باشد تا نرم‌افزار بتواند آن را بشناسد (مثلاً شماره سريال). مرحله بعد نوبت‌سيستم عامل است كه بتواند اين تغييرات را handle كند به اين صورت كه باس توسط پيغام هايي كه وقفه (int) ناميده‌می‌شود به سيستم عامل خبر می‌دهد كه تغييراتی رخ داده و سيستم عامل بايد اطلاعاتی را از باس بخواند و تغييرات راشناسايی كند. بعد هم Driver لازم آن سخت‌افزار را Load كرده (از فهرست درايورهاي خودش يا CD مربوطه) و بعد آن رانصب كند تا سخت‌افزار بتواند شروع به كار كند. به اين ترتيب P&P يك سری قابليت‌های سخت‌افزاری است كه برای‌سهولت نصب سخت‌افزار از آنها استفاده می‌شود.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر